Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Φοβάμαι | Vasilis Papakonstantinou - Fovamai<br /><br />¨40 Χρόνια εξόριστος στην τρύπα μιας κιθάρας¨ Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1973 - 2013)<br /><br />Δίσκος:Εφ' όλης της ύλης<br />Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης<br />Στίχοι: Αντώνης Πανταζής<br />Copyright: 2006<br />Δισκογραφική εταιρία: Minos<br />Website:http://www.vasilisp.com/html/<br /><br />Μπροστά σου τα φώτα μια πολιτείας, που περιμένει τις ανασκαφές<br />και τα κλουβιά με τα καναρίνια, που κοιμούνται βαλμένα στη σειρά<br />κι εγώ που δεν έμαθα ακόμα, ποιος είμαι, ένας κουρασμένος σκοπός χωρίς προοπτική<br />κι εσύ που σε λίγο θα σβήσεις ένα από τα φώτα, για να κοιμηθείς με κάποιον που μου μοιάζει,<br />έτσι που τα σίδερα του κλουβιού να χαθούν για μια στιγμή μέσα στο σκοτάδι.<br /><br />Φοβάμαι όλα αυτά, που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα.<br /><br />Τα ρούχα μου παλιώσανε και δεν αντέχουν, τρύπες στα γόνατα από τις υποκλίσεις,<br />τσέπες ξηλωμένες απ' τα κέρματα, χαλασμένα φερμουάρ χάσκουν χρεοκοπία.<br />Το κορμί μου μελανιασμένο μες στο κρύο, σα λάθος που δεν το παραδέχεται κανένας,<br />γερνάει και ζητάει τη ζεστασιά σου.<br /><br />Φοβάμαι όλα αυτά, που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα.<br /><br />Τα τσιμέντα σου καινούρια με έπιπλα λοστραρισμένα<br />και μάρμαρα λευκά, μια γυαλλάδα που στραβώνει και δε σου αφήνει χώρο να σταθείς.<br />Και μόνο εγώ απ' όλα εκεί μέσα, σαπίζω σαν σε αρχαίο τάφο,<br />σκεύη, παραστάσεις βρέθηκαν εκεί εκτός από εμένα,<br />που σε κρύπτη μυστική, ψάχνω ακόμη να σε βρω, να μ' αναστήσεις.<br /><br />Φοβάμαι όλα αυτά, που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα.<br /><br />Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις,<br />γέρασα μ' ένα παιδικό παντελονάκι και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη,<br />σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνω, το κορμί μου δρόμος που εκτελούνται δημόσια έργα,<br />κομπρεσέρ μ' ανοίγουν και με κλείνουν.<br /><br />Τράβα λίγο την κουρτίνα να με δεις, έγινα διάδρομος για στρατιωτικά αεροπλάνα<br />και το μυαλό μου αποθήκη για ραδιενεργά ακατάλυπα,<br />μέτρα ασφαλείας πήρανε για την αναπνοή μου και σε πολυεθνικό μονόδρομο<br />το μέλλον μου δώσαν αντιπαροχή.<br /><br />Φοβάμαι όλα αυτά, που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα.<br /><br />Έτσι ζω προκαταβολικά το παρελθόν μου<br />και με δυο γυμνά καλώδια για χέρια<br />αγκαλιάζω τα ψηλά σου βολτ<br />για στερνή φορά. Φοβάμαι.
